Kleurrijke kratten moeten weg bij Syrische supermarkt: ‘Waarom praten bewoners niet met ons?’
Ze voelden zich zo welkom, Laila en Aiham Kalash van de Syrische supermarkt in Raamsdonksveer. En het zag er leuk uit, die kleurrijke uitstalling met fruit aan de straat. Hoewel, dat vindt niet iedereen. De bewoners van de panden erboven - de Vereniging van Eigenaren - hebben de familie Kalash een dwangsom opgelegd. Voor 6 december moet de handelswaar verdwenen zijn.
Marja Klein Obbink 03-12-21, 06:00 Laatste update: 08:54
Dan gaat het om de kratten die onder de overkapping staan, want daar heeft de Vereniging van Eigenaren zeggenschap over. En dat zijn de meeste.
Toen wij ons eenjarig bestaan wilden vieren en wij bij alle bewoners aanbelden met de uitnodiging, zei hij 'dit hoeft niet voor mij’ en hij sloeg de deur weer dicht
Om 10.00 uur ’s ochtends is het druk in de winkel op hoek van de Prins Hendrikstraat. Veel klanten uit ons land. Eerder vertelde Kalash al tegen deze krant dat 85 procent van zijn klandizie uit ‘witte Nederlanders’ bestaat. Makelaar Peter Joosen - ‘hij is een vriend’- zegt Kalash, wil het fijne van de zaak weten. Over het dwangbevel, 250 euro per dag. En de petitie die bezorgde klanten op Facebook zijn gestart. Zij willen dat de handel buiten kan blijven staan.
Joosen is goed bevriend met de eigenaresse van het pand. Zij handelt namens de Vereniging van Eigenaren, weet hij en ze kan niet anders. De eigenaresse wil echter niet praten met de krant. De klachten dateren al van augustus. Die gaan niet alleen over de straatwaar, maar ook over de koelmotor in het magazijn. Die maakt lawaai.
Verzet
Eén man heeft volgens de makelaar de overhand in het verzet. Die heeft, zegt Joosen, de bewoners aan zijn kant gekregen. Als wij de betreffende man bellen, zegt die ‘van niks te weten’. ,,Vereniging van Eigenaren? Ja ik ben eigenaar van een pand in dat pand. Ik weet nergens van.”
Aiham Kalash kent de man ook. ,,Hij praat nooit met ons en is nog nooit in de winkel geweest.” De supermarktbaas denkt de man bang is dat zijn woning minder waard wordt. ,,Toen wij ons eenjarig bestaan wilden vieren en wij bij alle bewoners aanbelden met de uitnodiging, zei hij: ‘Dit hoeft niet voor mij’ en hij sloeg de deur weer dicht.” Daar was hun 9-jarige dochter bij, vertelt Kalash’ vrouw Laila. ,,We hebben al zoveel meegemaakt.”
Ze staat achter de toonbank. Verkoopt noten, gember en gedroogd fruit. Ze wijst naar haar keel: ,,Ik kan moeilijk praten, het is de emotie. In Syrië was ons leven kapot. En dan hier ook? Dat laten we niet gebeuren. Waarom komt die man niet met ons praten?”
In Syrië was ons leven kapot. En dan hier ook? Dat laten we niet gebeuren
Laila Kalash, eigenaar supermarkt
Vijf jaar geleden vluchtte het gezin richting Europa. Aiham Kalash had een groenten- en fruitzaak in het Syrische Banias, maar moest vanwege de oorlog plotseling op de vlucht. In drie uur tijd moesten ze alles achterlaten.
Na een paar moeilijke jaren in Libanon vluchtte het gezin via Turkije met een gevaarlijke boottocht richting Europa. Een tocht van zes uur, met te veel mensen op een veel te kleine boot. Laila: ,,Het was zo eng, maar we deden het om de kinderen een beter leven te geven.”
Terug naar de winkel in Raamsdonksveer. Ze hebben met de gemeente gebeld. Misschien krijgen ze deze middag een gesprek met de burgemeester, hoopt Kalash. ,,Ik snap niet altijd al die regels.” Alleen, meldt de afdeling communicatie op het telefoontje van de krant: ,,Er staat op dit moment geen gesprek met de burgemeester gepland.”
Voorraden
De kwestie heeft ook niks met de gemeente te maken, denkt Joosen. Hij wil bemiddelen. ,,Ik ga nog eens met Aiham praten. Hij moet een beetje minder uitstallen, dat heb ik hem al vaker gezegd. En niet zoveel inkopen dan heeft hij minder voorraden. Is dat een oplossing?”
Ik heb getekend, maar ik heb geen moeite met deze spullen
Mevrouw Stoops, bewoner
Buiten onder de overkapping komt een oude mevrouw aanlopen. Het is mevrouw Stoops. Zij woont boven, is al 85 jaar vertelt ze. Ze weet van de bezwaren van de Vereniging van Eigenaren. Ook zij heeft getekend. Over de reden zegt ze: ,,Ik heb geen moeite met deze spullen hoor.” Ze wijst naar een kratje: ,,Ik koop hier regelmatig mandarijnen. Maar ja, ik ben weduwe, ik ben maar alleen. Al die mannen...zo’n Vereniging van Eigenaren is toch de baas. Ik bemoei me er niet mee.”