Quote:
"Utrecht - Het is een trend, vooral op Wall Street: een lege huls met een zak geld van beleggers die naar de beurs gaat, in de hoop daarna tegen goede voorwaarden te kunnen fuseren met een bestaand bedrijf. Playboy deed het, Hema-beleggers doen het, en binnenkort is de volgende beursgang van een ’blanco cheque’ in Amsterdam.
Special purpose acquisition company’s zijn op Wall Street momenteel goed voor 40% van alle beursgangen, becijfert Rene van Vlerken, bestuurslid en kapitaalmarktexpert van Euronext Amsterdam. „In Europa lopen Nederland en Italië voorop.”
Niek Hoek, oud president-commissaris van de Amsterdamse beurs, hoopt donderdag met twee zakenpartners voor de tweede keer een spac naar Beursplein 5 te brengen. Het trio deed dat eerder al in 2018, met Dutch Star Compenies One (DSCO), dat succesvol fuseerde met het Bredase telecom bedrijf CM.com. Maandag meldde Hoek al ruim €100 miljoen aan toezeggingen te hebben.
Ook de bekende aandeelhouder en adviseur van voetbalclub AZ, Billy Bean, werkt aan een spac (Redball Acquisition Corp.) van $500 miljoen, gericht op het naar Wall Street brengen van ’een sportclub of sportbedrijf’. Playboy wil komend voorjaar fuseren met een spac, en hedgefonds-enfant terrible Bill Ackman heeft de grootste: een $4 miljard tellende spac, die hij onlangs vergeefs poogde met Airbnb te fuseren. Op de alternatieve beurs Nxchange is bovendien HENA gelanceerd, een spac die tientjes wil inzamelen voor de overname van een deel van de aandelen in de HEMA. Het initiatief lijkt overigens weinig kansrijk.
Kansrijk
De mannen achter Dutch Star Companies Two (DSC2) denken wel kansrijk te zijn, en hebben na hun ervaringen met DSCO wat aanpassingen gedaan, en zoeken nu maximaal €110 miljoen van beleggers. Als dat lukt gaat deze ’blanco cheque’, zoals Bloomberg-columnist Matt Levine spacs omschrijft, na zijn beursgang op zoek naar een bedrijf om mee te fuseren.
Dat bedrijf moet aan een kleine handvol criteria voldoen, bijvoorbeeld een brutobedrijfswinst van €10 tot 75 miljoen. Daarvoor krijgt het maximaal 30 maanden. Mocht een fusiebedrijf zijn uitgekozen, dan moet 70% van de spac-aandeelhouders instemmen met het voorstel. Dat bedrijf kan overigens van alles zijn; een private equity deelneming, een afsplitsing van een groter bedrijf, een familiebedrijf, of een doorgroeiende start-up.
De vraag is wie er nu wint bij dit ogenschijnlijk ingewikkelde spel, en of de particuliere belegger hier iets te zoeken heeft. In de eerste plaats wint de Amsterdamse beurs zelf. Het heeft al jaren moeite om vers bloed in de vorm van bedrijven uit het middelgrote segment naar de beurs te lokken. Deel van het probleem zit in de grillige en kwetsbare aard van een klassieke beursgang. Die kan makkelijk mislukken, ook door externe factoren zoals macro-economische ontwikkelingen.
Notoir duur
Of de fusiebedrijven er voordeel bij hebben, is een mitsen-en-maren-verhaal, meent Levine. Hij meent dat bedrijven die met een spac fuseren vaak duur uit zijn, omdat de spac een hoge prijs probeert te vragen voor de zekerheid van de financiële injectie en de gegarandeerd succesvolle beursgang die het kan bieden. Verder zijn Amerikaanse spacs ook notoir duur in vergoedingen aan hun adviseurs.
Paul Koster, directeur van de Vereniging van Effectenbezitters, waarschuwt particuliere beleggers: „Dit is veel complexer dan een gewone beursgang. Je krijgt vaak warrants (waarborgend, red.), die recht geven op aandelen.”
En voor wie het niet gek genoeg kan: Er zijn zelfs de eerste indexen en indextrackers of etf’s die spacs volgen. Koster ziet spacs dan ook vooral als een teken dat de markt laat cyclisch is, en dat sommigen er alles aan doet om nog een graantje mee te pikken. „Nikola was ook een spac,” wijst hij op het fiasco met de elektrische truckbouwer."