Yandex schreef op 26 oktober 2020 12:50:
[...]
Nederland/Europa creëert helaas vooral veel problemen, terwijl in Nederland alle hulpmiddelen én specialisten aanwezig zijn om enorm snel op te kunnen schakelen.
Zojuist noemende iemand het ziekenhuis in Luik. Er was vorige week een interview op de radio over een ziekenhuis in Genk waar men 30 IC-bedden voor Covid-19 hadden voorzien, nadat het ziekenhuis tijdens de eerste golf overspoeld werd met Covid-19 patiënten en het aantal bedden bij lange na onvoldoende bleek.
De desbetreffende IC-specialist gaf aan dat men in de afgelopen maanden intern graag veel mensen had willen trainen om aan een IC-bed van een Covid-19 patiënt te kunnen werken, maar dat het niet nodig was, omdat de organisatie niet in staat blijkt om voldoende middelen aan te werven (geld) om de juiste infrastructuur aan te leggen (lees: het inkopen de benodigde apparatuur en het vrijmaken van afdelingen).
Vorige week was een interessante meeting tussen een Belgisch gezondheidsminister, Wouter van Beke, en tal van medisch specialisten. Waaronder ziekenhuis directeuren, longspecialisten, ic-specialisten etc.
De discussie die gaande was ging over onder meer het feit dat ziekenhuizen technisch failliet zijn en dus onvoldoende in staat zijn om de juiste keuzes te maken, waardoor de druk tijdens de tweede golf onverminderd groot is en wordt, maar vooral waarom de overheid al zes maanden lang geen gehoor geeft aan het verzoek van ziekenhuisdirecteuren (en specialisten) om meer financiële middelen beschikbaar te stellen om ziekenhuizen proactief en dus ver voor een tweede golf van voldoende capaciteit te kunnen voorzien.
Wat ook interessant was is het gebrek aan structuur van bovenaf. Ziekenhuisdirecteuren (en specialisten) hadden immers direct na de eerste golf gevraagd om ad-hoc IC-zorg van bovenaf over het hele landen te coördineren en tevens voor spreiding naar buurlanden te zorgen (en vice versa). De situatie Luik werd aangehaald en Vlaamse ziekenhuizen weigeren grotendeels de IC-patiënten uit Luik op te nemen. Niet allemaal, maar grotendeels. Laat staan dat er een samenwerking met Nederland op poten is gezet.
Daar dieper op ingaand besprak men ook het onderwerp waarom Covid-19 patiënten oneindig behandeld (moeten) worden, terwijl bij reguliere patiënten al snel voor een palliatieve zorg wordt gekozen om de IC-capaciteit niet onder druk te zetten of dat zodra blijkt dat de levensvatbaarheid onder een bepaald (ingeschat) percentage komt, men voor het afkoppelen van de IC kiest. De druk vanuit de media en overheid is zo groot dat ziekenhuizen (en individuele specialisten) bang zijn voor de gevolgen in de vorm van een rechtszaak en/of 'naamervuiling' via de media (wat het einde van je carrière kan betekenen).
Wat men dus aangeeft: we voelen ons in de steek gelaten, terwijl we deze tweede golf relatief onder controle hadden kunnen doorkomen en alle bijkomende maatschappelijke schaden in de vorm van een verslechtering van de mentale/fysieke gezondheid van burgers in een hoog tempo toeneemt en de financiële schade vrijwel niet te overzien is.
Deze Vlaamse minister werd flink onder druk gezet om tot een antwoord te komen op waarom de hoogste organen binnen -in dit geval Vlaamse ziekenhuizen- grotendeels genegeerd worden.
Er is geen helder antwoord op gekomen, maar deze minister neemt de kennis wel mee richting de toekomst (...).
In Nederland is de aanpak iets anders, maar op cruciale punten verschilt het nauwelijks met het (te voorkomen) wanbeleid van de politiek. Men is alleen met uitvloeisels van maatregelen bezig om het volk onder controle te houden, terwijl men het volk juist onder controle houdt als men het virus indampt, plus de burgers die (reguliere !) zorg nodig hebben, die zorg ook kunnen krijgen.
Wekelijks zijn er interessante debatten tussen specialisten, er zijn tal van interessante wetenschappelijke artikelen, praktijkervaringen (op wereldniveau) enz.
Maar er gebeurt zo verdomd weinig mee en dat is tijdens een pandemie toch enigszins zorgelijk.