Dat jaarverslag leest als een reclamefolder voor de gemiddelde harry-kijker : enorm veel mogelijkheden, een haast oneindige potentie, de wereld is onze markt, groote partners die het liefst alles aan ons overlaten (ook wereldwijd uiteraard), Duitsland groeit fantastisch en in de US of A zijn we nu ook los (al wordt dat bewaard voor de gebeurtenissen na balansdatum). We zetten in op autonome groei, maar uiteraard kijken we ook naar overnamekandidaten, die we met €350k cash + 3% verwatering gaan opslokken.
Onderliggend is er eigenlijk nauwelijks wat te melden. Sterker nog, de volledige winst is eigenlijk het resultaat van het weglaten van de accountantskosten (€55k in 2018) en omdat de CEO vanaf 2020 een marktconform salaris moet krijgen, dreigt alleen al daardoor zelfs nettoverlies als de business niet flink groeit.
Toegegeven, de ontwikkelingen voor DE zijn positief en verstandig, maar bij een van de kleurrijke voorlopers van de huidige invulling van dit fonds, zagen we na oprichting van een Duitse entiteit, dat deze zich vliegensvlug afsplitste.
Per 2020 is de 100% leveranciersrelatie met ASC opgedoekt, de vraag is of dat zo positief is, al zal ASC logischerwijs veruit de grootste leveringspartner blijven.
Al met al blijft het gerommel in de marge, geen beursnotering waard, ook gezien de free float van, nu nog, 20%.
Het issue met de accountant snap ik overigens wel. De overgebleven accountants kunnen zelf hun klanten kiezen, dus staat een fonds als dit niet bovenaan de bucketlist. Dit valt het bedrijf niet helemaal zelf aan te rekenen.
En over die zekerheidsverklaring : afgezien van een rente van 0,5% , levert elke verstrekte euro ook 1 warrant op (max 200k, strike €0,30). Mogelijk is dat de achte reden van deze constructie. Zo kan het procentuele aandelenbezit op niveau worden gehouden als er aandelen uitgegeven moeten worden voor die intentie-overname.