!@#$!@! schreef op 14 februari 2023 00:05:
[...]
Wat een mooie hypothese :-)
Ben met deze stof al een tijdje bezig (understatement ;-). Ik zie een aantal bezwaren tegen deze hypothese.
1) Als alles een eenheid is, en we als onderdeel van deze eenheid een leven kunnen ervaren zonder ontevredenheid of streven (wat logisch is, immers het enige wat ontevreden is, is het ego), dan zitten we in een paradox vast als we proberen onszelf te verbinden met die eenheid. Immers een verbintenis is alleen mogelijk binnen een dualiteit. Tussen Ik en de eenheid. Met andere woorden, verbintenis is alleen mogelijk en heeft alleen betekenis als er geen eenheid is.
Je ziet dit ook terug in de menselijke ervaring. Immers verbintenis is iets wat vele mensen nastreven. Vooral in de liefde natuurlijk. We geloven dat we via een "ander" compleet kunnen zijn. In een relatie of gemeenschap (vele (hippie) communities die dit proberen en geprobeerd hebben).
Hier zit ook zeker een kern van waarheid in. Immers de beste voorspeller van een oud en gezonder leven is een leven met goede sociale contacten. (relatie, familie, vrienden -> community)
Punt is echter dat in de praktijk het altijd uitkomt dat men "de ontevredenheid" dan beter kan handelen met behulp van de steun van deze goede sociale contacten.
Wat ik observeer is dat onze interne drang naar verbintenis op veel verschillende dingen extern geprojecteerd wordt. Mensen houden ervan om ergens "bij te horen", ergens "deel van te zijn". Mensen zoeken in nieuwe contacten ook altijd het eerst naar gemeenschappelijke interesses, ervaringen, hobbies die elkaar kan verbinden.
Dan is er natuurlijk de spirituele gemeenschap die dan verbinding zoekt met "de eenheid" als oplossing om de ontevredenheid te kunnen loslaten. Wat dan uiteraard weer een streven is. Een streven die alleen betekenis kan hebben vanuit het ego.
De enige uitweg uit deze paradox is beseffen dat als alles een eenheid is. Wij ook een onderdeel van deze eenheid zijn. Dus elke ervaring dat we dat niet zijn, dat we afgescheiden zijn is dan een illusie. Hoe echt het ook voelt. Echter zolang je verbinding zoekt met deze eenheid zal je dat doen vanuit je duale IK. Een streven. Een streven binnen diezelfde vicieuze cirkel. Als je echter beseft dat je al onderdeel bent van deze eenheid, is er ook geen streven naar verbinding nodig. Immers hoe wil je jezelf verbinden met iets wat je al bent ? ;-)
2) Het andere bezwaar gaat over het "pure geluk" wat we zouden kunnen ervaren als we verbinding zouden hebben met deze eenheid en onze ontevredenheid is weggevallen.
Immers alles wat we ervaren kunnen we alleen ervaren omdat het een relatieve ervaring is. Een ervaring kan alleen als "goed" of "geluk" worden ervaren als je dit beoordeelt en vergelijkt met andere ervaring die slecht en/of ongelukkig is.
Stel dat er een situatie is waarin de hele tijd geluk zou worden ervaren, hoe zou die ervaring er dan uit moeten zien ? Immers na een tijdje valt je referentiekader over ongelukkige ervaringen weg en zal je huidige ervaring van geluk zijn betekenis moeten verliezen.
Wat dat betreft is ook geluk slechts een emotie, of korte termijn ervaring. Een tijdelijke verhoging van dopamine, serotine die ons het geluksgevoel geeft. Welke zelfs te synthetiseren is met behulp van drugs.
Een hypothetische ervaring van een "constant geluksgevoel" zal automatisch na een tijdje als "normaal" worden ervaren.
Dus dit hele idee van een staat van "gelukkig zijn" is daarom per definitie onmogelijk.
Wel geloof ik dat het mogelijk is om een staat van zijn te ervaren waarin geen ontevredenheid is. Helaas is deze staat nooit te omschrijven via taal. Omdat taal altijd alleen kan bestaan in dualiteit. In relativiteit. Een staat van tevredenheid kan immers alleen bestaan bij de gratie van ontevredenheid. Is er geen ontevredenheid, dan is er ook geen tevredenheid meer.
Een foutje die bijna alle mensen die hier naar op zoek zijn helaas over het hoofd zien. Ze begrijpen niet dat zolang ze blijven streven naar "tevredenheid", "gelukkig zijn" . Ze altijd vast zullen blijven zitten in die vicieuze cirkel. Rond en rond, op zoek naar een volgende shot goed gevoel totdat we dood gaan :-) Wat dat betreft is ook spiritualiteit voor de meeste mensen slechts weer een nieuwe verslaving op zoek naar een nieuwe high bij een nieuwe mijlpaal. In dit geval zou dat dat die connectie met de eenheid zijn als nieuwe mijlpaal. Een eeuwig streven.
3) Dat is immers de paradox van het streven. Het is onmogelijk om te streven naar een staat van "niet-streven". Immers het hele streven hiernaar zal dit altijd in de weg staan :-)