Vanavond maakte ik nog een ritje op mijn afgeschreven fiets door het oude industriegebied van ons te grote dorp.
Het was er niet zo donker meer als de afgelopen periode, bij drie metaalbedrijven die op sterven na dood waren waren zag ik verlichte bedrijfshallen, er werd overgewerkt, net als vroeger.
Het is zeker nog geen euforie, ik weet dat het redelijk grote spoedopdrachten zijn, vroeg cylisch, bestemd voor de offshore.
Afgelopen jaren hebben deze bedrijven met pijn in hun hart afscheid genomen van vakkrachten die er hun hele leven gewerkt hebben.
Gelukkig hebben velen toch de motivatie om hun werk weer op te pakken.
Mannen van staal laten niet met zich kisten.
Het was zeer zwaar weer en kan zeggen dat ik een dergelijke situatie nog nooit eerder meegemaakt heb.
Een oude buurman van mij zei vorige week nog, ons land is teruggeworpen tot een situatie van voor de oorlog.
Eén zwaluw maakt zeker nog geen zomer, ik hoop dat de fabrieksschoorstenen weer flink gaan roken, het zal niet zonder slag of stoot gaan.
Zelf producten produceren en met een gezonde winst verkopen aan het buitenland is de enigste redding voor ons.
Dijsselbloem beangstigd mij behoorlijk, Eurofiel!, hij rammelt weer flink met de collectebus en haalt waar nog wat te halen valt t.g.v. onze "Eurobroeders", ik heb ze al lang afgeschreven.
Mark, jongen, je bent goed bezig, alleen heb je geen flauw benul waarmee.
Gelukkig heb je geen Ray-Ban gedeclareerd.
Pas op, voor je het weet behoren we tot de PHIGGS.