HET PORTRET LEON KRUIMER
NOOIT IN EEN GESPREID BEDJE GESPRONGEN
Leon Kruimer (46) is sinds 1998 de financiële topman bij biotechbedrijf Crucell. Twee jaar na zijn aantreden keek hij tevreden toe bij de beursgang van het Leidse concern, dat sindsdien zowel aan Euronext als de Nasdaq genoteerd staat. Inmiddels gebruiken tientallen grote farmaciebedrijven technologie van Crucell voor de ontwikkeling van vaccins en antistoffen. Het afgelopen jaar verdubbelde de prijs van het aandeel, al staat het nog ver onder de introductiekoers van E 18. In maart mag het bedrijf zich een Midkapfonds noemen, zonder ooit zwarte cijfers te hebben geschreven.
Van zijn 8e tot zijn 18e bracht Kruimer op Curaçao door, waar zijn vader als accountant voor KPMG werkzaam was. Na deze „gouden tijd” ging hij naar de VS om daar aan de Universiteit van Massachusetts accountancy te studeren. Na een baantje bij Pricewaterhouse ging hij weer terug naar de schoolbanken voor een MBA aan de Harvard Business School. Daarna werkte hij onder meer voor GE Capital, was hij algemeen directeur Europa voor Kwik-Fit („ik ben er nog steeds klant”) en stond hij als financieel directeur van Continental Can Europe aan de basis van de zogenoemde PET-flessen. Zijn mooiste tijd bracht hij naar eigen zeggen door als consultant van McKinsey. Na zich een tijdje als interim-manager te hebben verhuurd, zit hij nu als cfo van Crucell aan tafel met bestuurders van Amerikaanse farmareuzen. „We willen hier een miljardenbedrijf van maken.”
Opvallend is de verscheidenheid aan bedrijven waar u voor heeft gewerkt.
Ik doe graag dingen die moeilijk zijn. Ik geniet ervan om een businessplan te nemen en dan te kijken of er een bedrijf van te bouwen is. Zoals met die PET-flessen. We zijn daar begonnen op een drassig weiland in Frankrijk. We hebben een fabriek neergezet en 200 man aangenomen. De spirit die daar heerste, was echt geweldig. Ik ben nog nooit in een gespreid bedje gesprongen.
Bent u daarom ook naar Crucell gegaan?
In 1998 had ik een gesprek met Dinko Valerio (ex-ceo van Crucell, red.). Hij was toen de baas van biotechbedrijf IntroGene, wat later Crucell is geworden. Valerio, een professor in de gentherapie en moleculaire biologie, vertelde mij wat hij aan het doen was. Hij zei me dat hij iets nieuws had op het gebied van gentherapie. ’We sturen een klein mannetje met een rugzak het lichaam in’, legde hij uit. ’In dat rugzakje zitten reparatiegenen.’ We hebben een tijdje gepraat en aan het einde van dat gesprek dacht ik ’al lukt maar een paar procent van wat hij beweert, dan gaan we de geschiedenisboeken in’.
Jullie willen de Microsoft van de biotech worden, wat betekent dat?
We hebben technologie waar farmabedrijven graag gebruik van maken. Zoals PER.C6, een menselijke cel die zich oneindig blijft delen waardoor op grote schaal medicijnen kunnen worden gemaakt. Virussen groeien goed op die cellen. Met die technologie zijn we naar Merck, het grootste vaccinbedrijf ter wereld, gegaan. ’Ongeacht wat jullie nu doen’, hebben we toen gezegd. ’Hiermee kunnen jullie je vaccins beter, sneller en goedkoper maken.’ Als we Merck aan boord hebben, kunnen we iedereen krijgen, was de gedachte. Het heeft 2,5 jaar geduurd voor Merck ja zei en een licentieovereenkomst tekende. Ze ontwikkelen nu een vaccin tegen hiv met onze productietechnologie. Daarna hebben we meer van dergelijke deals met bijna alle grote farmacie- en biotechbedrijven in de wereld gesloten.
Toch heerst er ongeduld. Vorig jaar hadden jullie een verlies van €20 miljoen, dit jaar waarschijnlijk weer. Crucell heeft nog geen winst gemaakt omdat nog geen medicijnen of vaccins met de technologie van jullie op de markt is gekomen.
Kijk, in 1985 had Amgen, een Amerikaans bedrijf, ongeveer hetzelfde profiel als Crucell nu. Vandaag is Amgen het derde farmaceutische bedrijf in de industrie. Het laat zien dat je nou eenmaal door een periode van dure ontwikkeling moet, voor je succesvol medicijnen op de markt kan brengen. Voor ons is het belangrijkste dat we deals sluiten met leiders in de industrie. Neem bijvoorbeeld het griepvaccin, dat wij samen met Aventis ontwikkelen. Dat gaat gewoon komen, de vraag is alleen wanneer, en dan krijgen wij 10% van de omzet. Maar vergis je niet. Het is onze doelstelling om een miljardenbedrijf te worden.
Dus Crucell is geen gok?
Nee, absoluut niet. Met €100 naar het casino gaan en op 32 zetten, dat is een gok. Ons aandeel is dat niet. Het probleem met de Europese biotech is een beetje dat successen tot nu toe uit zijn gebleven. In de VS is het een volwassen industrie, daar heeft bijvoorbeeld een bedrijf als Genentech een beurswaarde van $54 miljard. Dit is geen marginale business. Als het hier goed gaat, heb je producten met marges boven de 80%.
U bent al weer een tijdje cfo en heeft dus veel zien veranderen op het gebied van corporate governance. Een extra kostenpost of echt noodzakelijk?
Verbeteringen in de corporate governance alleen zullen de schandalen in het bedrijfsleven niet verminderen. Boeven aan de top hebben veel ellende veroorzaakt, nieuwe regels stoppen dat niet. Behoorlijk bestuur moet komen van behoorlijk management. Een aantal directies in het bedrijfsleven heeft er gewoon een potje van gemaakt. Aan de ene kant gaat is de corporate governance nu wel over de top, maar als je niet in staat bent eraan te voldoen moet je je serieus afvragen of je wel wat te zoeken hebt op de beurs.
Over de beurs gesproken, in maart staan jullie aan de Midkap genoteerd. Volgend jaar de AEX?
Glunderend: „Dat zou wat zijn, hè? Het is in ieder geval wel onze ambitie.
Er wordt bij jullie met gevoelige zaken als virussen en antistoffen gewerkt. Heeft u nog extra regels ingebouwd om ellende te voorkomen?
De mensen die in de laboratoria werken zijn stuk voor stuk professionals. Wel hebben we als bestuur gezegd dat medewerkers direct naar ons toe moeten komen als iemand opdracht geeft van de procedures af te wijken. Een foutje in het lab is 7 jaar later te zien op de koersschermen. Als daar iets misgaat, is het hele bedrijf kapot.
U bent opgegroeid op Curaçao, heeft dat zijn weerslag op de invulling van uw vrije tijd?
Laat ik beginnen te stellen dat er niet echt veel van is. Ik ga niet zeggen hoeveel uur ik in de week werk, maar vrije tijd is momenteel gewoon ondergeschikt aan het op de kaart zetten van ons bedrijf. Afgelopen jaar heb ik 100 dagen gereisd om te praten met potentiële klanten, analisten, bankiers en bestuurders. Maar inderdaad, ik ben dol op de Cariben en de kwaliteit van leven die daar heerst.Uitermate ontspannen. Al kan ik daar niet te lang in zitten. Verder ben ik dol op duiken en vind ik dat ik daar te weinig aan toekom. Golfen vind ik niets, dat kost veel te veel tijd. Heb ik het geduld niet voor. Koken kan ik niet. Ooit had ik bij vrienden een groot diner. De bedoeling was dat iedereen iets zou maken, ik zou voor de appeltaart zorgen. Hij was perfect gelukt en zag er mooi uit, dacht ik. Tot iemand vroeg waarom er geen appels in zaten! Was ik vergeten!
U heeft een Amerikaanse vrouw en bent gevormd op de Antillen en in de States. Gaat u uiteindelijk die kant op?
Curaçao is geen optie, te klein. Ik ben een echte wijnliefhebber en ben een tijdje betrokken geweest bij een wijnmaker in Frankrijk, als commissaris. Ooit zou ik wel eens in de Loire-streek willen wonen en wijn maken. Er zijn maar weinig dingen leuker dan op een mooie najaarsdag uit een groot vat een pipetje van je eigen wijn te drinken.
Giel te