Trump and Pump.
De vakantie loopt op haar laatste benen en de nog achtergebleven sleurhutten keren deze week ook weer huiswaarts.
De vacantierecessie voor de kopstukken in Den Haag is voorbij en ik maak mij nu al grote zorgen, stelletje malloten.
Hoe het komt weet ik niet, maar als ik de kop van Mark R. op tv zie dan begin ik spontaan te schelden, en mijn vrouw kijkt mij verbaasd aan.
Wel moet ik zeggen, dit doe ik overigens ook wanneer ik Pechtold en Klaver zie.
Nu zijn ze op zoek naar overtallige bouwvakkers, geen hond weet waar ze zitten, nou ik weet het wel, als ik een rondje met de hond maak zie ik ze al vroeg in de kroeg zitten en zijn ze al aan het pannenbier.
Tja, Mittal is niet vooruit te branden, het schiet voor geen ene meter op.
Alle mooie koersdoelen van analisten ten spijt, het blijkt maar weer, de beurs is absoluut niet te voorspellen en het is één donker groot slangenhol.
Moedeloos zou je er van worden, velen hebben al afscheid genomen en zijn de wanhoop nabij.
Mittal is afgebrand, het komt nooit meer goed, en bij de volgende recessie zal het bedrijf in volle omvang ter ziele gaan.
Gek genoeg hoor ik dat de metaalbedrijven bij ons geen enkele last hebben van de handelssancties opgelegd door Donald Duck.
Ze hebben juist weer vertrouwen in de toekomst en ze zeggen het zelf, de orderporto is nog nooit zo goed gevuld als na de crisis.
Wel hebben ze een probleem, goed personeel is onvindbaar.
Maar ja, ik zou dan zeggen, ga de jonge generatie zelf opleiden, zo doen de Duitsers het namelijk ook.