Het verhaal van NLvalue licht goed het belang van de cashflow uit, en dat is ook m.i. de belangrijkste factor. Gedetailleerde analyse maakt ook duidelijk wat er goed gaat en wat er fout gaat, of men waarde creëert dan wel vernietigt (bij WH helaas het laatste). Maar daarnaast is er de dynamiek van de schuldgraad die soms tot gedwongen verkopen leidt, denk aan Itis, met waardeverlies en een lagere cashflow. Hogere schuldgraad betekent duurder lenen (en kwetsbaarheid voor stijgende rente). Er zijn ook externe factoren zoals de economie (koopbereidheid), de rentevoet en demografische en technologische trends.
Wat strategie betreft, Wereldhave zit tegen de maximale beleids-schuldgraad aan, keert alle winst (en meer dan dat) uit aan de aandeelhouders en er zijn nauwelijks kopers voor de winkelcentra die het heeft. Geld ophalen bij de aandeelhouder kan ook niet, daarvoor heeft het management te weinig krediet. Alleen Wereldhave België lijkt me redelijk verkoopbaar, als men perse financiële ruimte wil scheppen. Dividend verlagen zou ook iets helpen en is al ingeprijsd in de koers.
Conclusie is dat er meer inkomsten moeten komen uit het huidige bezit. Dat kan alleen als de huurders daar ruimte voor hebben, d.w.z. als ze meer winst maken. Ik zou dus inzetten op het verhogen van de aantrekkelijkheid WH als verhuurder door de huurders vanaf het begin meer te ondersteunen en zo hun kosten te verlagen en de aantrekkelijkheid van hun winkels en dus die van de centra te vergroten. WH heeft veel ervaring en know-how en zou die moeten inzetten om op alle mogelijke manieren de huurders efficiënter te maken, hen werk uit handen te nemen en tools te geven, onderlinge samenwerking en kennisdeling te faciliteren en hen te behoeden voor onnodige fouten dan wel tijdig maatregelen voor te stellen als het de verkeerde kant op lijkt te gaan.
De basis van alles is dat het goed moet gaan met de huurders. Zo niet dan zit je onvermijdelijk in een neerwaartse spiraal als verhuurder.