Het was een schokkerige daling, vooral toen we die loodgrijze wolken indoken. Nog schokkender, echter, was mijn ontdekking op het moment dat de Boeing 737 dat dikke wolkendek eindelijk van zich had afgeschud en ons uitzicht op het vochtige, vlakke land beneden bood.
Wat was Nederland lelijk geworden!
We waren slechts een weekje weggeweest, naar Puglia in Zuid-Italië, aan de bovenkant van de hak van de laars. In werkelijkheid was er in die tijd natuurlijk maar weinig aan Nederland veranderd. Toch had dat weekje kennelijk lang genoeg geduurd om mij mijn vaderland te laten idealiseren, om het mooier te maken dan het was, om het er in mijn beeldvorming gewoon weer te laten uitzien zoals vroeger.
>>>Al die windmolens!>>>
Verschrikkelijk!
De kosten overstijgen de baten nog altijd verre, begrijp ik uit de berichten. „Het opwekken van energie met behulp van>>> windmolens >>>is in Nederland alleen commercieel haalbaar als de overheid dat stimuleert met>>> subsidie”>>>, meldt Nemo bijvoorbeeld. „De hoge investeringskosten die voor de bouw van>>> windmolens >>>noodzakelijk zijn, kunnen nog niet worden terugverdiend.”
Ze kosten ons dus>>> honderden miljoenen,>>> die ondingen, en dat terwijl steeds meer experts, zoals ex-politicus>>> Ronald Plasterk>>>, ervan overtuigd beginnen te raken dat er maar één doelmatige manier is om energie op te wekken: in>>> kernreactoren.>>> En toch wordt het land ook nu nog her en der met tientallen windmolens tegelijk volgepleurd, zoals ik niet alleen vanuit dat vliegtuig, maar de volgende ochtend ook vanuit mijn auto kon zien, dwars door Noord-Holland op weg naar Slootdorp om mijn hond uit haar pension op te halen.
Het>>> windpark Wieringermeer!>>>
Spuuglelijke>>> windmolens>>> tot aan de einder.
Onbegrijpelijk dat ze dat de inwoners van die van oorsprong zo prachtige polder durven aan te doen.
Dat ik op de autoradio intussen>>> D66’er Tjeerd de Groot>>> aan het woord hoorde over de zijns inziens voor de >>>stikstofreductie>>> hoogst noodzakelijke>>> halvering van onze veestapel,>>> een idioot plan waarmee onze boeren voor de zoveelste maal een politieke uppercut van jewelste kregen te verwerken, hielp niet echt, to put it mildly. En dat de>>> Jessias >>>vervolgens, op dezelfde roeptoeter, de kans kreeg om te verklaren dat dat een prima idee is, maar dat het nog lang niet>>> ver genoeg>>> gaat: idem dito van hetzelfde.
Ik was in één keer weer helemaal terug.
Terug in een steeds lelijker wordend land, wel te verstaan. Waar gemeentelijke welstandscommissies de bouw van een simpel dakkapelletje kunnen verbieden omdat de schoonheid van de omgeving zo’n verbouwing volgens hen niet verdraagt. Maar waar provinciale en landelijke bestuurders, vol overgave bekeerd tot de meest fundamentalistische vorm van >>>klimaatreligie,>>> ongestoord alle streken en contreien die zij maar willen, kunnen ontsieren met onafzienbare rijen, almaar groter wordende >>>windmolens.>>>
Bah.
Puglia, dove sei?
Rob Hoogland.